میخواهم ازیک مفهوم حرف بزنم ... یک مفهوم اتشین ... اتشی بس گوارا!اتشی که تاروپودوجودت را میسوزاند خاکسترت میکند...طوفانی که تورا درهم میشکند بی پناهت میکند وتنها درکویر بی انتهای غم رهایت میکند با عطشی سوزان از عشق!میشکند، میسوزاند،آوارت میکند،....اما تو باز هم ...بازهم به ان لبخند میزنی وبی تاب انرا در اغوشت میکشی...
این موضوع مشترک برای مردمان عالم باهرفرهنگ ومذهب ودرهرکجای دنیا قابل فهم وچشیدنی است و بین ابنا بشر مشترک است نه فقط بین بشر امروزی حتی در زمان گذشته نیز بوده است به همین شکلو همین مضمون پس نتیجه میگیریم این موضوع کاملا فطری است وتمام مردم دنیا به این مفهوم احترام میگذارند ودوست دارند به ان برسند رمز جاودانه شدن اشعار حافظ نیز همان شعله ور بودن قلمش است این مفهوم انقدر بزرگ است که ارزوی رسیدن به اتش عشق عالمی را به اتش کشانده است!!!وحسرت داشتن این اتش باعث خلق هنر واثار هنری شده است ...
حب النفس وغرور همواره مانع بدست امدن چنین اتشی میشود انسان باحب نفس نمیتواند امر معشوق را انجایی که خطشه برغرورش واردمیسازداجراکند و ان هنگام است که از اطاعت امرمعشوق سرپیچی میکند دستوراتی که در اسلام برای بندگی امده(نمازوروزه و...)برای شکستن غرور نسبت به پروردگار وتواضع نسبت به اوست!!!
پس اصلی ترین حکمت عبادت تواضع نسبت به ذات ربوبی است برای امادگی پذیرش معبود به عنوان معشوق زیرا تا بزرگی معبود به دل ادمی ننشیند و انسان خود را حقیقتا محتاج نبیند طعم عشق را مزه نخواهد کرد
وبا استناد به سوره ذاریات ایه 56:«و ما خلقت الجن و الانس الا لیعبدون». میتوان نتیجه گرفت که انسان افریده نشده مگر برای عاشق شدن به ذات ربوبی
-نمیدانم چرا نمیتوانم تمامی ترواشات ذهنی ام را بر روی کاغذ بیاورم؟
